20-8-2019

 Machteloze draaideurpatiënt 

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat online heb gezet. Dat komt omdat ik me niet goed voelde. Ik ging elke dag achteruit en viel steeds dieper het dal in. Dat heb ik lopen schreeuwen om hulp bij de dokter. Eerst stuurde mijn dokter me gewoon na huis omdat ik volgens hem maar moest wachten op mijn afspraak die ik met mijn psycholoog had staan. Ook wilde hij me weg hebben omdat het al 5 uur was en hij naar huis wilde. Dus mijn moeder en ik gingen met lood in onze schoenen weg totdat we in de auto op de parkeer plaats beseft dat we hier geen centimeter mee op waren geschoten. Dus waren we weer terug naar binnen gegaan dat ik echt hulp nodig had. De dokter werkte tegenstribbelend mee. Het enigste wat belangrijk was voor hem was dat hij naar huis wilde, HEEL RESPECTLOOS !!!!! Maar naar veel moeite van de dokter had mijn moeder geregeld dat ik naar de crisisdienst in Breda terecht kon

Crisisdienst

Rond 8 uur in de avond werd ik verwacht in Breda bij de crisisdienst voor een gesprek. Daar gingen ze bepalen wat ik op dat moment nodig had. Eerst stelde ze voor dat er iemand 3x op een dag even thuis langs komt voor een stom gesprekje. Dat zag ik niet zitten. De 2e optie was een opname waar hun voorkeur na uit ging. Ik zag bij mezelf ook wel dat dat goed voor me zou zijn. Ik heb toen 3 dagen op de crisis gezeten waar ik wel tot rust ben gekomen. 

Thuishaven

Na de crisis kon ik gelijk door naar Barneveld voor een intake gesprek met mijn nieuwe psycholoog die ik nog nooit had gezien. Daar heb ik aan de bel getrokken dat het echt niet lekker met me ging. Zij zei mij dat zei nog niet zo veel voor me kon doen omdat ze me nog niet kende en dus ook niet voor mij kon inschatten wat ik nodig had. Dus werd ik weer door gestuurd naar mijn oude psygiator waar ik die dag erna een gesprek met haar had staan. Zei heeft er voor gezorgd dat ik naar de HIC (High Intensive Care) kon in Ermelo en naar de PAAZ in Bergen Op Zoom. de HIC was dan een soort tussenstop omdat ik op een wachtlijst stond om naar de PAAZ te mogen.

HIC 

De dag nadat ik op gesprek was geweest kon ik al terecht in Ermelo. Ik ging daar met best wel veel hoop na toe totdat ik de mede patiënten zag. Die waren veel verder weg dan mij , konden niet meer helder na denken , stonden strak van de pillen. Ik werd daar gewoon bang en voelde me er totaal niet veilig. Ging je daar niet pysigisch naar binnen kwam je er wel pysigisch naar buiten. Ook werd er daar helemaal niet naar je om gekeken. De verzorgers zaten er gewoon de hele dag te kleuren en af en toe wat pillen uit te delen. Want hun dachten dat je alles kunt oplossen met een pilletje. Na 3 dagen daar zien te overleven had mijn vader me mee na huis genomen. Ik had zelf ontslag genomen daar. Waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds geen spijt van heb gehad.

Thuis

Mijn vader en oom hadden me dus mee naar huis gekregen, maar ik voelde me nog steeds zo ellendig. Na 1 dag thuis zitten lukte het me weer niet en heb ik weer aan de bel getrokken. Ik had zo`n vol en druk hoofd en was zo gestrest. Ik had gevraagd of mijn vader de huisartsenpost wilde bellen , dat had hij gedaan. We konden weer op gesprek komen en werden vervolgens weer door gestuurd naar de crisisdienst in Breda. Daar heb ik 2 dagen gezeten tot ik naar de paaz in Bergen op zoom kon.

Paaz

Eindelijk kon ik naar Bergen op Zoom!! Ik had hier heel erg na uit zitten kijken en had gehoopt dat er nu eindelijk iets zou veranderen. Dat er weet ligt in de tunnel zou komen.  Maar naar 4 weken op de paaz te hebben gezeten ging ik elke dag steeds meer achteruit. Ik kreeg het gevoel of ze me niet meer wilde helpen , of ze me voor de gek aan het houden waren. Dat is zo naar als je je steeds slechter voelt. Na 4 weken hier te hebben gezeten op de crisis op de paaz wordt ik als een stuk grof vuil naar buiten gesmeten en moet ik maar verder uitzoeken wat en hoe ik het ga doen.

conclusie

Het is soms heel oneerlijk hoe ze mensen behandelen met een psychische ziekte. Bij een ziekte zoals kanker zie je het aan de buitenkant maar een geestelijke ziekte zit aan de binnenkant en zie je niet. Deze worden dan ook minder serieus genomen hoewel ze even erg kunnen zijn. Ik hoop voor het vervolg dat er specialisten zijn die wel weten waar ze het over hebben en meedenken met je en je niet als een stuk vuil weggooien. Dit hoop ik niet alleen voor mezelf maar voor iedereen die worstelt met dit soort taferelen.